اکوی پارانشیم کبد افزایش یافته یعنی چه

کبد و بیماری های قلبی عروقی:

آنچه متخصصان قلب باید در مورد یافته های اولتراسوند بدانند

با توجه به نزدیکی آناتومیکی کبد و کیسه صفرا به قلب، متخصصان قلب و عروق باید قادر به شناسایی برخی از بیماری‌های رایج مؤثر بر این اندام‌ها باشند که ممکن است پیامدهای بالینی قابل توجهی برای مدیریت بیمار داشته باشد. در اینجا، یافته‌های معمولی را با توجه به اکوژنیسیته کبد، اندازه و لبه‌ها و مطالعه ضایعه کانونی ارائه می‌کنیم.
یک کبد طبیعی در مقایسه با قشر کلیوی نرمال دارای حداقل هیپراکوژنیک یا ایزواکوژنیک است. شایع ترین علت کبد هیپراکوژنیک (افزایش اکوژنیسیته کبد در مقایسه با قشر کلیوی) در تمرینات معمول استئاتوز است که در غیر این صورت به عنوان “کبد چرب” شناخته می شود. این می تواند منتشر یا کانونی باشد.

نواحی پارانشیم دست نخورده معمولاً در استئاتوز منتشر یافت می شود. این نواحی هیپواکویک هستند، زیرا با “جزایر” پارانشیم طبیعی کبد مطابقت دارند که با کبد پاتولوژیک تضاد دارند (با افزایش اکوژنیک به دلیل نفوذ چربی).
نواحی کانونی انفیلتراسیون چربی را نیز می توان یافت، به عنوان مثال، مناطقی با افزایش اکوژنیک در پس زمینه پارانشیم طبیعی کبد.

هم نواحی پارانشیمی دست نخورده در استئاتوز منتشر و هم نواحی استئاتوز کانونی در کبد نرمال دارای مرزهای جغرافیایی هستند، با اثر جرمی مرتبط نیستند، در طول زمان تغییر می کنند (گاهی به سرعت)، و معمولاً در نواحی زیر کپسولی یا پریزیکال، مجاور پورتال قرار دارند. دو شاخه شدن و رباط فالسیفرم. با این حال، آنها را می توان در هر مکانی یافت. گاهی اوقات، این نواحی ممکن است شبیه گره‌ها/توده‌های جامد باشند.
اکوژنیسیته طبیعی کبد همگن و با پژواک های ظریف است. یکی از دلایل اصلی اکوژنیسیته ناهمگن کبد، بیماری مزمن/سیروز کبدی است. سایر شرایط رایج که منجر به اکوژنیسیته ناهمگن می شود، استئاتوز لکه دار و نفوذ تومور منتشر است.
در احتقان کبد ناشی از نارسایی قلبی سمت راست، مانند نارسایی تریکوسپید، کاهش منتشر در اکوژنیسیته کبد مشاهده می شود.
سایر یافته‌های معمول بیماری مزمن/سیروز کبدی شامل توزیع مجدد حجم، با افزایش لوب دمی، لوب چپ، یا هر دو، با توجه به لوب راست، و بی‌نظمی سطح کبد است. این یافته ها می تواند در بیماران مبتلا به گردش خون فونتان رخ دهد. در صورت وجود آسیت که اغلب در بیماری کبدی جبران نشده وجود دارد، نامنظمی/ندولار بودن کانتور کبد آشکارتر است.

سونوگرافی برای تمایز بین ضایعات کیستیک و جامد مفید است که مدیریت آنها به طور قابل توجهی متفاوت است.
در سونوگرافی، ضایعات به عنوان یک کیست ساده تعریف می‌شوند که آنکوژنیک باشد، با دیواره‌های نازک و صاف و تقویت آکوستیک خلفی. یک ضایعه کیستیک در صورتی پیچیده است که تمام این ویژگی ها را برآورده نکند، به عنوان مثال، اگر دارای دیواره ضخیم یا نامنظم، با گره های دیواری، پارگی، محتوای اکوژنیک یا کلسیفیکاسیون باشد. کیست ها و آبسه های هیداتیک نمونه های معمولی از ضایعات کیستیک پیچیده هستند.

اکوی پارانشیم کبد افزایش یافته یعنی چه

یک ندول جامد می تواند با توجه به پارانشیم مجاور هیپراکوژنیک، ایزواکوژنیک یا هیپواکوژنیک باشد، می تواند همگن یا ناهمگن باشد، و جریان ممکن است در مطالعه داپلر تشخیص داده شود، اگرچه نتیجه منفی وجود ضایعه جامد را رد نمی کند. اگر یک ندول جامد تشخیص داده شد، باید با مطالعات قبلی که ممکن است برای ارزیابی اینکه آیا ندول جدید است، پایدار است یا رشد کرده است، مقایسه شود و باید با سابقه پزشکی بیمار (مثلاً سابقه بیماری) مرتبط باشد. تومورها، عفونت ویروس هپاتیت B یا C ، سیروز الکلی) برای تصمیم گیری در مورد انجام هر گونه آزمایش تصویربرداری اضافی.
ندول‌های خوش‌خیم که معمولاً در عمل مشاهده می‌شوند عبارتند از همانژیوم، که ظاهر معمولی یک ندول هیپراکوژنیک با مرزهای کاملاً مشخص دارد.
2 نوع شایع ضایعات بدخیم کبدی متاستاز و کارسینوم سلولی کبدی هستند.
به طور کلی متاستازهای مختلفی وجود دارد و ظاهر اولتراسوند آنها بسیار متغیر است (هیپراکوژنیک، ایزواکوژنیک یا هیپواکوژنیک در مقایسه با پارانشیم مجاور، و می توانند همگن یا ناهمگن باشند، با یا بدون هاله، و حتی ممکن است کیستیک باشند یا کلسیفیکاسیون داشته باشند )

در بیشتر موارد، کارسینوم کبدی در کبد مبتلا به بیماری مزمن/سیروز کبدی دیده می شود. این می تواند به صورت یک گره جامد (یا در مورد کارسینوم سلول های چند مرکزی کبدی) ظاهر شود و می تواند هیپراکوژنیک، ایزواکوژنیک یا هیپواکوژنیک باشد، گاهی اوقات با هاله. بنابراین این اولین امکان تشخیصی پس از کشف ندول جامد در کبد با علائم بیماری مزمن کبدی/سیروز است.
با توجه به کیسه صفرا، محتوای طبیعی آن بی اشتهایی است. هر محتوای اکوژنیک پاتولوژیک است و ممکن است با تشکیل سنگ (تصاویر هیپراکوژنیک، معمولاً با سایه های آکوستیک خلفی)، لجن صفراوی، خون، چرک یا بقایای مرتبط باشد. محتوای اکوژنیک با حرکت آن همراه با تغییرات در وضعیت بیمار مشخص می شود (مگر اینکه خیلی نزدیک به دیواره چسبیده باشد)، که آن را از ضخیم شدن کانونی وابسته به دیوار (پولیپ ها یا توده ها) متمایز می کند.
دیواره طبیعی کیسه صفرا صاف و با ضخامت ≤ 3 میلی متر است.۱ ضخیم شدن کانونی (معمولا پولیپ، تک یا چندتایی) و ضخیم شدن منتشر در دیوار دیده می شود.
ضخیم شدن دیواره منتشر ممکن است به دلیل بیماری کیسه صفرا (عمدتا کوله سیستیت حاد) یا علل خارج کوله سیستیک باشد. معمولاً به عنوان یک ناحیه هیپواکوژنیک بین 2 خط اکوژنیک شناسایی می شود یا ممکن است ظاهر شیاردار یا لایه ای داشته باشد.
یافته های معمول در کوله سیستیت حاد شامل اتساع مثانه، ضخیم شدن دیواره منتشر، سنگ کلیه یا لجن صفراوی و علامت مورفی مثبت در سونوگرافی است. کوله سیستیت حسابی بسیار کمتر شایع است و در بیمارانی با شرایط طولانی مدت و بحرانی (به عنوان مثال، بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه) رخ می دهد. ضخیم شدن منتشر دیواره کیسه صفرا، جدای از التهاب ناشی از کوله سیستیت حاد، ممکن است به دلیل علل خارج کولسیستیک مانند اختلال عملکرد کبد (مرتبط با اعتیاد به الکل، هیپوآلبومینمی، آسیت و/یا هپاتیت)، نارسایی احتقانی قلب، بیماری کلیوی باشد. پانکراتیت، علائم مونونوکلئوز، ایدز و سپسیس