نارنج نارنج یک سایت تفریحی سرگرمی
روانشناسی بالینی یعنی چه؟ روانشناسی بالینی به انگلیسی Clinical Psychology یک تخصص روانشناختی است که مراقبتهای روانی و رفتاری را برای افراد و خانواده ها به طور مداوم و جامع فراهم می کند (از جمله توجه، ادراک، حافظه، زبان، حل مسئله، خلاقیت و استدلال). مشاوره با آژانس ها و جوامع ؛ آموزش و نظارت ؛ و عمل مبتنی بر تحقیق. این یک تخصص در گستردگی است – یکی از مواردی که به طور گسترده ای شامل آسیب شناسی روانی شدید است – و با جامعیت و ادغام دانش و مهارت از مجموعه گسترده ای از رشته های روانشناسی داخل و خارج از آن مشخص می شود. دامنه روانشناسی بالینی تمام سنین ، تنوع متعدد و سیستمهای متنوع را در بر می گیرد.
تعریف روانشناسی بالینی چیست
روانشناسی بالینی: یک تخصص حرفه ای است که به تشخیص و درمان بیماری های مغز ، اختلال عاطفی و مشکلات رفتاری مربوط می شود.
روانشناسان فقط می توانند از مکالمه درمانی به عنوان درمان استفاده کنند. برای معالجه با دارو باید به روانپزشک یا سایر پزشکان مراجعه کنید. روانشناسان ممکن است دارای مدرک کارشناسی ارشد (MA) یا دکترای روانشناسی (PhD) باشند. آنها همچنین ممکن است مدارک دیگری از جمله گواهینامه هیئت مدیره و آموزش های اضافی در یک نوع درمان داشته باشند.
روانشناس بالینی چه کار میکند
روانشناسان بالینی افراد حرفه ای واجد شرایطی هستند که قادر به ارائه خدمات مستقیم به مشتریانی هستند که در زمینه های ذهنی یا رفتاری نیاز به کمک دارند و در روان سنجی (یا اندازه گیری روانشناختی) متخصص هستند.
آنها آزمایش های شناختی و شخصیتی را اجرا و تفسیر می کنند ، بیماری های روانی را تشخیص می دهند ، برنامه های درمانی ایجاد می کنند و روان درمانی انجام می دهند نه دارو و… ! .
روانشناسی بالینی رایج ترین تخصص روانشناسی است. یک روانشناس بالینی مستقیماً در زمینه بهداشت روان با بیماران کار می کند. آنها ممکن است با بیماران به تنهایی یا به صورت گروهی کار کنند ، بیماران را برای انواع مختلف اختلالات روانی تشخیص و معالجه کنند.
روانشناسان بالینی از نظر تخصص در روانشناسی غیر طبیعی با انواع دیگر روانشناسان تفاوت دارند. در حالی که برخی از روانشناسان بالینی انواع اختلالات و رفتارهای روانی را درمان می کنند ، برخی دیگر تصمیم می گیرند که بر روی یک اختلال خاص مانند اسکیزوفرنی تمرکز کنند.
توجه به این نکته مهم است که روانشناسان بالینی معمولاً دارو تجویز نمی کنند. طبق قانون ، فقط روانپزشکان (که پزشک هستند) قادر به تجویز داروی روانپزشکی هستند (با این حال ، قانون جدید در چند ایالت آمریکا تجویز دارو را مجاز کرده است ، که بحث داغی را برانگیخته است). در حالی که روانشناسان و روانپزشکان ممکن است هر دو در زمینه بهداشت روان کار کنند ، آنها نقشهای بسیار متفاوتی را ایفا می کنند.
هدف یک روانشناس بالینی این است که به مشتری خود کمک کند مسائل روانشناختی ، عاطفی یا رفتاری خود را شناسایی کند و سپس با تعریف اهداف و برنامه عملی برای کمک به مشتری در دستیابی به رشد فردی ، اجتماعی ، آموزشی و شغلی ، به مشتری کمک کند.
روانشناسان بالینی از جدیدترین نسخه DSM (راهنمای تشخیصی و آماری) استفاده می کنند که توسط انجمن روانشناسی آمریکا (APA) برای راهنمایی و تأیید تشخیص آنها و همچنین برنامه های درمانی آنها منتشر شده است.
روانشناسان بالینی باید برنامه های درمانی خود را متناسب با هر بیمار تنظیم کنند ، زیرا افراد مختلف مشکلات مختلفی دارند و به اشکال مختلف درمان بهترین پاسخ را می دهند. حتی دو نفر با همان مشکل ممکن است بسیار متفاوت به برنامه های درمانی و بهبودی واکنش نشان دهند.
به منظور ایجاد روشهای معتبر و قابل اعتماد برای اندازه گیری میزان کارایی روشهای درمانی و خاص ، تحقیقات ارزیابی در روانشناسی بالینی دخیل است. بنابراین ، بخش عمده ای از شغل یک روانشناس بالینی شامل ارزیابی ها و ایجاد آزمایش های معتبر و قابل اعتماد است.
ارزیابی را می توان با مصاحبه با افراد ، مشاهده سوابق پزشکی و انجام مشاهدات بالینی انجام داد. آزمون می تواند به صورت آزمون های هوش و پیشرفت ، آزمون های حرفه ای یا سایر آزمون هایی باشد که برای اندازه گیری استعداد و سطح مهارت طراحی شده است.
با استفاده از چنین رویکرد ارزیابی جامعی ، روانشناسان بالینی قادر به تصمیم گیری در مورد موثرترین و مناسب ترین درمان ها و مداخلات روانشناختی برای مشتریان خود هستند.
مایکل سی. رابرتز و استیون اس. هاردی در مقاله خود ، روش تحقیق و روانشناسی بالینی اظهار داشتند: “اندازه گیری روشهای درمان ، یکپارچگی درمان ، تغییرات رفتاری ، عملکرد عملکردی ، اندازه گیری های عینی ، درک تغییر و رضایت از انواع مختلف منابع ، ارزیابی پیگیری و غیره برای ایجاد “اعتبار علمی” هر رویکرد درمانی مورد نیاز است. ”
وظایف و مسئولیت های یک روانشناس بالینی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- – مصاحبه با مشتریان به منظور درک نیازها و نیازهای آنها
- – شناسایی مسائل روانشناختی ، عاطفی یا رفتاری
- – ارزیابی نگرش ، رفتار و توانایی های مشتری با استفاده از آزمایش روانشناسی
- – تشخیص اختلالات روانشناختی ، عاطفی یا رفتاری
- – طراحی برنامه های اصلاح رفتار پس از تشخیص مشکل مشتری
- – ابداع ، توسعه و پیاده سازی درمان یا درمان برای تک تک مراجعین
- – ترکیب روشهای مختلف روان سنجی برای بهبود شرایط مشتری
- – کمک به مشتری در تعریف اهداف و برنامه ریزی یک دوره عملی برای دستیابی به آن اهداف
- – نظارت بر پیشرفت مشتری از طریق جلسات یا جلسات درمانی منظم
- – مشاهده ، نظارت و آزمایش روش درمانی مناسب برای اثربخشی آن
- – نگهداری حساب ها و ثبت سوابق پیشرفت مشتری
- – کار با مددکاران اجتماعی ، پرستاران ، پزشکان ، کاردرمانگران و روانپزشکان
- – برقراری ارتباط با اقوام ، والدین یا عزیزان مشتری
- – ارائه راهنمایی به مراقبان مشتری
- – کلاسهای تدریس
- – انجام تحقیقات
- – انتشار یافته های تحقیق در مجلات صنعت
محل کار پزشک روانشناس بالینی چگونه است؟
روانشناسان بالینی در زمینه های مختلف بهداشت روان ، پزشکی و خدمات اجتماعی کار می کنند. بسیاری از روانشناسان بالینی خود اشتغالی دارند و در اتاق خصوصی خود با مشتری کار می کنند. همچنین یک پزشک در یک عمل با سایر متخصصان بهداشت روان شریک هستند.
برخی از روانشناسان بالینی کار در بیمارستان های بهداشت روان یا خانه های گروهی را انتخاب می کنند ، برخی دیگر از طریق برنامه های دولتی یا خیریه ای که به جامعه کمک می کنند یا از طریق برنامه های دانشگاهی که به دانشجویان و کارمندان آن مدرسه خاص خدمت می کنند ، استخدام می کنند.
برخی از روانشناسان بالینی تصمیم می گیرند که فقط بر انجام تحقیقات در یک محیط دانشگاهی تمرکز کنند. چند نمونه از موضوعات تحقیقاتی عبارتند از: اثربخشی و اثربخشی درمانها. فرآیندهای تغییر معمول در درمان ؛ توسعه یا ارزیابی برنامه های پیشگیری ؛ اعتبار روش ارزیابی آسیب شناسی روانی رشد و اپیدمیولوژی رشد.
دانش پیشرفته علمی و نظری وابسته به تخصص
- درک آسیب شناسی روانی و ملاحظات تشخیصی / مداخله ای.
- مسائل مربوط به سلامت روان در طول عمر بر اساس درک صحیح از آسیب شناسی روانی است.
- ارزیابی: توانایی ادغام و ترکیب داده های آزمون شخصیت با اقدامات ارزیابی استاندارد اضافی.
- مشاوره: توانایی مشاوره با سایر متخصصان و سازمانهای بهداشتی و رفتاری در مورد آسیب شناسی روانی شدید ، خودکشی و خشونت.
- پایگاه تحقیق: درگیر شدن با تحقیقات خاص و بررسی علم انتقادی ، دانش و روش های مربوط به مناطقی که از نظر روانشناسی بالینی متمایز هستند.
پارامترهایی برای تعریف حرفه ای در روانشناسی بالینی
جمعیت ها
روانشناسی بالینی به عنوان یک تخصص ، خدمات را به افراد و خانواده ها در طول عمر و از تمام زمینه های قومی ، فرهنگی و اقتصادی و همچنین گروه ها و جوامع ارائه می دهد.
مشکلات / مسائل
تخصص روانشناسی بالینی به موارد رفتاری و بهداشت روانی می پردازد که افراد در طول عمر با آن روبرو هستند از جمله:
ناسازگاری فکری ، عاطفی ، روانی ، اجتماعی و رفتاری.
ناتوانی و ناراحتی.
مسائل مربوط به سازگاری جزئی و همچنین آسیب شناسی روانی شدید.
روش ها
ارزیابی: مصاحبه تشخیصی ، ارزیابی رفتاری ، تجویز و تفسیر اقدامات آزمون روانشناختی
مداخله (سطح اولیه ، ثانویه و سوم): خدمات بالینی به افراد ، خانواده ها و گروه ها
مشاوره: عملکرد بین و درون حرفه ای با سایر متخصصان و سازمان های بهداشتی و رفتاری
تحقیق: تعامل با تحقیقات خاص و بررسی انتقادی علم ، دانش و روش های مربوط به روانشناسی بالینی.
سوالات متداول
چه تفاوتی بین روانشناس و روانشناس بالینی وجود دارد؟
روانشناسی مطالعه ذهن انسان است – رفتارهای ذهنی و عملکردهای روانشناختی. روانشناسان سعی می کنند درک کنند که ذهن چگونه کار می کند ، چگونه به چیزها پاسخ می دهد ، آیا می توان آن را بهبود بخشید و چگونه می توان آن را در یک حالت پایدار نگه داشت.
روانشناسان مفاهیم مختلفی مانند رفتار ، عاطفه ، روابط ، ادراک انسان ، شناخت ، شخصیت ، توجه و انگیزه را مطالعه می کنند. بسیاری از افراد در سراسر جهان هنگام درک مشکلات روحی و روانی به روانشناسان نگاه می کنند.
روانشناسان بالینی می توانند با تعاملی و کمک به مشتریان خود در زمینه سلامت روان ، گام های بعدی را بردارند. این کار از طریق مشاوره ، ارزیابی ، آزمایش روانشناختی و درمان انجام می شود.
با استفاده از روشها و اصول علمی روانشناسی ، روانشناسان بالینی قادر به درک نحوه درمان بهتر کسانی هستند که از مسائل و مشکلات روانی رنج می برند. هدف روانشناسان بالینی ارائه یک روش درمانی اصلاحی یا درمانی خاص به مشتری است که می تواند بهزیستی ذهنی وی را بهبود بخشد.
با توجه به تفاوت تحصیلات بین این دو حرفه ، یک روانشناس نیاز به گذراندن یک مدرک دانشگاهی چهار ساله در رشته روانشناسی دارد. برای اینکه بتوانید یک روانشناس ثبت شده باشید ، باید مدرک کارشناسی خود را به علاوه دو سال تجربه بالینی نظارت کنید.
از طرف دیگر ، یک روانشناس بالینی نیاز به گذراندن دوره کارشناسی روانشناسی ، یک دوره کارشناسی ارشد دو ساله و سپس دو سال دیگر آموزش بالینی تحت نظارت دارد. روانشناسان بالینی همچنین باید با ادامه تحصیل به صورت سالانه همراه باشند. روانشناسان بالینی که دوره دکترا یا دکترای روانشناسی بالینی را گذرانده اند ، می توانند از عنوان “دکتر” استفاده کنند.
چه تفاوتی بین روانشناس بالینی و روانپزشک وجود دارد؟
روانشناسان و روانپزشکان بالینی معمولاً همزمان از نظر رفتاری و بالینی علائم بیمار خود را درمان می کنند. آنها یک هدف مشترک دارند – تمایل به کمک به مردم در احساس بهتر. رشته های روانشناسی و روانپزشکی هر دو در ارائه درمانی برای بهبود سلامت روانی و عاطفی ضروری هستند.
پس از مراجعه به پزشک خانواده برای مراجعه ، ممکن است بیمار مرتباً با یک روانشناس بالینی ملاقات کند تا الگوهای رفتاری را برطرف کند. آن روانشناس بالینی ممکن است بیمار را به روانپزشکی معرفی کند که قادر به تجویز و نظارت بر دارو باشد.
از آنجا که روانشناسان بالینی و روانپزشکان اغلب برای رفاه حال مشتری با هم همکاری می کنند ، ممکن است شرح وظایف آنها تا حدودی همپوشانی داشته باشد. در حالی که هر دو در زمینه بهداشت روان کار می کنند ، اما نقش های بسیار متفاوتی دارند (به ویژه در نوع درمانی که انجام می دهند). همچنین هر حرفه ای نیاز به مسیرهای مختلف آموزشی دارد.
نقش یک روانشناس بالینی
روانشناسان بالینی آزمایشات روانشناختی را انجام می دهند ، بیشتر در روان درمانی تمرکز می کنند و غالباً هر دو رنج عاطفی و ذهنی را با مداخله رفتاری درمان می کنند (مداخله رفتاری شامل این است که بیماران رفتارهای مشکل ساز را با رفتارهای مثبت تر جایگزین کنند).
روانشناسان بالینی برنامه های درمانی خود را متناسب با هر بیمار تنظیم می کنند ، زیرا افراد مختلف مشکلات مختلفی دارند و به بهترین شکل به انواع مختلف درمانی پاسخ می دهند. حتی دو نفر با یک مشکل مشابه ممکن است بسیار متفاوت به برنامه های درمانی و بهبودی واکنش نشان دهند. روانشناسان بالینی به طور معمول دارو تجویز نمی کنند.
از نظر تحصیلات ، یک روانشناس بالینی باید چهار سال دانشگاه ، یک دوره دو ساله کارشناسی ارشد و دو سال دیگر آموزش بالینی تحت نظارت داشته باشد. تحصیلات تکمیلی با آموزش نحوه تشخیص اختلالات روحی و عاطفی در شرایط مختلف ، به روانشناسان بالینی مشتاق آماده سازی گسترده برای حرفه روانشناسی می کند.
دانش آموزان در طول سالهای تحصیل خود ، رشد شخصیت ، تاریخچه مشکلات روانشناختی و علم تحقیقات روانشناسی را مطالعه می کنند.
نقش روانپزشک
روانپزشکان پزشکان پزشکی هستند که به ارائه بهترین درمان و مراقبت از افراد مبتلا به اختلالات روانی اختصاص داده اند.
از آنجا که روانپزشکان پزشکی آموزش دیده هستند ، قادر به تجویز دارو هستند. آنها بخش قابل توجهی از وقت خود را با بیماران در مدیریت دارو به عنوان یک دوره درمان می گذرانند. دارو در روانپزشکی زمانی استفاده می شود که مشاوره و درمان نتوانند نتایج محسوسی ایجاد کنند.
روانپزشکان به عنوان پزشکان ، درون و خارج بدن و همچنین ذهن را درک می کنند. آموزش آنها – چهار سال دانشکده پزشکی و به دنبال آن چهار سال اقامت روانپزشکی – به آنها امکان می دهد شرایط روانشناختی اساسی و پیچیده ای را تشخیص دهند که عبارتند از: اختلالات عاطفی اختلالات اضطرابی؛ و اختلالات رفتاری.
آنها همچنین می توانند روان درمانی را انجام دهند و درمان های بدنی را انجام دهند. برخی از روانپزشکان در روانپزشکی رابط ، روانپزشکی کودک و نوجوان یا روان پزشکی قانونی تخصص دارند.
چه تفاوتی بین روانشناس بالینی و روان درمانگر وجود دارد؟
در مورد کارهایی که یک روانشناس بالینی انجام می دهد و آنچه که یک رواندرمانگر انجام می دهد ، غالباً کمی سردرگمی وجود دارد. این سردرگمی حتی منجر به این شده است که افرادی که به دنبال کمک هستند ، قرار ملاقات با یک متخصص اشتباه را بگذارند.
روانشناسان بالینی حرفه بسیار خاصی دارند. آنها می توانند به عنوان محقق در یک محیط دانشگاهی کار کنند ، یا به درمانگر تبدیل شوند و با مشتری در یک محیط بالینی یا خصوصی کار کنند. از طرف دیگر رواندرمانگر بودن می تواند شامل موارد مختلفی شود زیرا بیشتر اصطلاحی چتر است و می تواند به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد.
برای روشن کردن ، همه روانشناسان بالینی و سایر متخصصان روانشناسی می توانند خود را تحت عنوان رواندرمانگر قرار دهند ، زیرا این عنوان به هر حرفه ای که درمان را برای مراجعه کنندگان ارائه می دهد داده می شود.
اصطلاح روان درمانی می تواند توسط پزشکان مختلف استفاده شود – به عنوان مثال ، روانشناسان ، روان درمانگران ، مددکاران اجتماعی بالینی دارای مجوز ، پرستاران روانپزشکی ، روانپزشکان و سایر متخصصان بهداشت روان که آموزش های تخصصی بیشتری در روان درمانی دارند.
روان درمانی را می توان به صورت جداگانه ، به صورت گروهی ، با زوجین و با خانواده انجام داد. این نوع درمان به افراد کمک می کند تا بر روابط خود ، استرس ، مشکلات عاطفی یا عادات ناخواسته غلبه کنند. روان درمانی معمولاً به جای استفاده از داروها یا مداخلات جسمی ، در ارتباط کلامی و غیرکلامی قرار دارد.
رویکردهای مختلف در روان درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
– رفتار درمانی شناختی
– هنر و بازی درمانی
– روانکاوی درمانی
– درمان ساختاری تجربی
– روان درمانی
– هیپنوتیزم روان درمانی
– روان درمانی سیستمی و خانوادگی
– روان درمانی انسان گرا و یکپارچه
وقتی نوبت به آموزش می رسد ، روانشناسان بالینی و روان درمانگران هم شرایط آموزشی دارند که باید قبل از مجوز یا تأیید مجوز برآورده شوند. برای هر دو حرفه ، مدرک کارشناسی لازم است.
روانشناسان بالینی در رشته کارشناسی روانشناسی در مقطع کارشناسی تحصیل می کنند و سپس به سراغ برنامه های روانشناسی بالینی در مقطع دکترا می روند. آنها همچنین لازم است که موقعیت های بالینی و یک پایان نامه تحقیق را نیز انجام دهند. بعد از فارغ التحصیلی ، آنها می توانند در ایالت خود به دنبال مجوز باشند ، زیرا الزامات صدور مجوز می تواند در ایالات مختلف متفاوت باشد.
از طرف دیگر ، روان درمانگران ملزم به تحصیل در مقطع کارشناسی روانشناسی نیستند ، زیرا آموزش روان درمانی تا دوره تحصیلات تکمیلی آغاز نمی شود. بنابراین ، تا زمانی که دانشجو از یک سوابق حرفه ای برخوردار باشد ، واجد شرایط آموزش روان درمانی خواهند بود. روانپزشک شدن نیاز به تحصیلات تکمیلی ، اعمال اجباری اجباری و صدور گواهینامه در ایالات خاص دارد.
روان درمانگران پزشکی پزشکان کاملاً واجد شرایطی هستند که در روانپزشکی صلاحیت دارند و سپس تصمیم گرفته اند سه تا چهار سال دیگر آموزش تخصصی روان درمانی را انجام دهند. این پزشکان متخصص در زمینه درمان روان درمانی بیماران مبتلا به بیماری های روانپزشکی آموزش دیده و آموزش دیده اند.
برخی از زیرمجموعه های روانشناسان بالینی کدامند؟
روانشناسی کودک
افراد حرفه ای در این تخصص با بیماران در دوران نوزادی ، کودکی و نوجوانی کار می کنند. آنها روشهای علمی را برای درک عملکردهای شناختی و نیازهای عاطفی بیماران جوان خود به کار می گیرند. از جمله موضوعات رایجی که آنها درمان می کنند ، اختلالات یادگیری ، کنترل خشم ، اختلالات رشد و آزارهای روحی و جسمی است.
روانشناسی سلامت
روانشناسان بهداشت هنگام درمان بیماران رویکردی روانی-اجتماعی در پیش می گیرند. آنها شناسایی و بررسی می کنند که چگونه عوامل بیولوژیکی و اجتماعی می توانند بر سلامت روانشناختی تأثیر بگذارند. مناطق تمرکز آنها شامل بیماری ، آسیب ، رفتار آسیب رسان ، افکار و باورهای نگران کننده و استرس است.
عصب روانشناسی
روانشناسان اعصاب مطالعه می کنند که چگونه رفتار روانشناختی تحت تأثیر عملکرد مغز و سیستم عصبی مرکزی و آناتومی قرار می گیرد. بیشتر کارهای آنها شامل تشخیص و درمان آسیب مغزی ، سکته مغزی ، آلزایمر ، پارکینسون و اختلالات یادگیری است.
روانشناسی
متخصصان روانپزشکی در سلامت روان و سلامت جسمی ، عاطفی و اجتماعی بزرگسالان مسن تر تخصص دارند. آنها معمولاً افسردگی ، اختلال عملکرد شناختی و بیماری های مزمن را درمان می کنند. هنگام کار با بیماران مسن با شرایط پیشرونده مانند آلزایمر یا پارکینسون ، متخصصان جراحی روانشناسی و مغز و اعصاب معمولاً برای انجام ارزیابی های روانشناختی و تعیین روشهای درمانی همکاری می کنند.
روانشناسان بالینی چگونه هستند؟
بر اساس تعداد کاربران ما ، روانشناسان بالینی عمدتا افرادی هنرمند هستند. شایان ذکر است که بر اساس نمونه ما از کاربران سوکانو ، روانشناسان بالینی به همان اندازه که هنری هستند ، تحقیق می کنند و تقریباً اجتماعی هستند.
هر یک از این صفات بازتاب دهنده کار آنها است ، که ظرفیت هایی را برای بررسی و مطالعه موارد بیماران خود می طلبد. اجتماعی و راحت بودن در تعامل با شخصیت های مختلف و هنگام جستجوی راه حل برای اختلالات و معضلات مبتنی بر علم ، خلاق ، تخیلی و در واقع هنری باشید.
آیا باید روانشناس بالینی شوم؟
کار جهت یابی در ذهن انسان و یافتن راه حل برای افرادی که با گرفتاری های روحی ، اجتماعی و عاطفی دست و پنجه نرم می کنند در بهترین حالت چالش برانگیز و پاداش آور و در بدترین حالت دلهره آور است. تصمیم به پذیرش چنین شغل مهم و ظریفی نباید بدون بررسی دقیق خواسته های آن گرفته شود.
در سطح پایه ، روانشناسان بالینی باید صلاحیت را در زمینه های زیر نشان دهند:
ارتباطات
بدون شک ، توانایی انتقال اطلاعات ، برداشت ها و ایده ها هنگام کار با بیماران و در محیط های تحقیقاتی بسیار حیاتی است.
گوش دادن فعال
بسیاری از اختلالات و مشکلات پیچیده هستند و به راحتی قابل انتقال نیستند ، به ویژه هنگامی که بیماران خود نمی فهمند چه خبر است. ظرفیت توجه ، گوش دادن به دقت و خواندن بین سطرها برای دستیابی به تشخیص و تعیین روند مناسب اقدامات ضروری است.
ادراک اجتماعی
“داده” های داخلی بیماران – احساسات و عواطف آنها – ممکن است گاهی اوقات فقط با مشاهده دقیق نشانه های غیرکلامی قابل دسترسی باشد. در حالی که بیماران همیشه نمی توانند اشتباهات را به طور دقیق یا واضح بیان کنند ، اما رفتار آنها می تواند سرنخ هایی از عوامل م themثر بر آنها باشد. روانشناسان بالینی باید نسبت به این سرنخ ها همدل و ادراک کنند.
تفکر انتقادی
تفکر منطقی و منطقی هم اساس مراقبت از بیمار و هم تحقیق است. تشخیص بیماران ، تدوین برنامه های درمانی ، طراحی آزمایش ها و تفسیر نتایج همگی به توانایی بررسی مشکلات از دیدگاه های مختلف و در نظر گرفتن گزینه های دیگر بستگی دارد.
تجزیه و تحلیل بالا
گاهی اوقات ، حقایق و اطلاعات غیر مرتبط یا تصادفی به نظر می رسند. روانشناسان بالینی موفق در مرتب سازی داده ها برای تشخیص الگوها و ارتباطات ماهر مهارت دارند.
درس دادن – تعلیم
هنگام معرفی مفاهیم جدید یا پیچیده به بیماران یا همکاران ، روانشناسان بالینی باید بتوانند نه تنها “چه” بلکه “چگونه” و “چرا” یک مسئله را نیز توضیح دهند.
دفاع – وکالت
در اولویت قرار دادن علایق بیماران ممکن است ایجاب کند که روانشناسان بالینی آنها را در مورد ایده هایی که در ابتدا با آنها مخالف هستند متقاعد کنند. این ممکن است در هنگام شکست رویکردهای سنتی یافتن راه حل های خلاقانه باشد. روانشناس فداکار قبل از هر چیز وکیل مدافع بیمار است.
قضاوت صدا
روانشناسان بالینی همیشه با معضلاتی روبرو هستند. همه شرایط ساده ، سرراست و دوگانه نیستند. در حقیقت ، اکثر آنها تصمیمات دقیق و مدنظر گرفته شده توسط دانش بالینی و دلسوزی نیستند و نیاز به آنها دارند.
استدلال علمی
حتی خارج از حوزه تحقیق ، کار روانشناسان بالینی ریشه در اصول و مفاهیم علمی دارد. تسلط بر این آموزه ها و مهارت در استفاده از آنها برای درمان بیمار برای تمرین در این زمینه بسیار مهم است.
